De KOE

De succesformule van ‘De gebiologeerden' - liefde, eenzaamheid en communicatie - staat twintig jaar na de première nog steeds overeind. Deze keer geen volle zaal, maar dat zal eerder aan het weer gelegen hebben dan aan de twee gepassioneerde ornithologen op scène. Want terwijl zij op een droge dag in een weide naar vogels keken, sneeuwde het buiten op Valentijnsdag nog steeds.

Twee vrienden ontmoeten elkaar wekelijks om samen vogels te observeren. Hun obsessie is slechts een dekmantel voor de onuitgesproken liefde die ze voor elkaar voelen. Wat begint als een banale ontmoeting, wordt later in de voorstelling een pijnlijk herkenbare verademing van dat wat nooit aan de oppervlakte mocht komen. De meest conventionele, conservatieve vriendschap ontpopt zich tot de ultieme nachtmerrie van kardinaal Léonard. Laat ze maar zeggen wat ze willen, de liefde en poëzie zullen altijd overwinnen.

Op de ongedwongen manier die we gewend zijn van De Koe moet elke moraal wijken voor de hilariteit. Wanneer ze de draad even kwijt zijn, halen ze de tekst er simpelweg bij. En het vogelnestje waar ze minutenlang waanzinnig enthousiast over zijn, blijkt uiteindelijk gewoon ‘de schaduw van die spot daar' te zijn.

Op die manier wisselt de illusie van het verhaal af met de realiteit van de theaterzaal. ‘We zouden elkaar eens wat vaker moeten zien. Of niet? Anders kunnen we onze agenda's eens naast elkaar leggen?' gooit vogelaar Ludo Van der Plas in het publiek. Dit spel met de vierde wand, die telkens weer doorbroken wordt nadat hij werd opgebouwd, maakt de voorstelling geniaal. De timing van acteurs Bas Teeken en Peter Van den Eede zorgt ervoor dat de schertsen niet verdwijnen in de grote zaal van de Bourla.

Dit is theater waar hoogstaande televisieproducties de mosterd haalden. Denk maar aan het ondergewaardeerde ‘Kijk eens op de doos' en Sammy Tanghe uit ‘Het eiland'. Meer moet dat niet zijn op het beeldscherm, en meer heeft het ook niet nodig op de scène om ons te trakteren op een aangename en verzadigende avond!