Wit is het eerste deel van de grootste geschiedenis van het Westen van de KOE. In Wit zoeken we, om te beginnen, naar een nieuwe onbevangenheid, proberen we terug te gaan naar het - voor ons in ieder geval toen nog - ideologieloze witte Westen van onze jeugd. We willen kijken óf en hoe lang we het volhouden: de vertelling zonder dubbele bodem, zonder politieke agenda of verborgen kunstjargon. Of we het überhaupt nog wel kunnen: Blanco.
A: Ga je toch die muziek opzetten?
B: Ja, ik wil dat het zo begint.
Eerst is het een tijdje stil…
en dan komt heel zachtjes die muziek erin.
A: Ik weet het niet.
Het zal ironisch worden opgevat.
B: Voor mij heeft het niets met ironie te maken…
voor mij is het iets echts…
iets dieps…
iets van heel ver terug.
A: Dat weten zij toch niet?
B: Ik zeg het er achteraf wel bij.
A: Wat ga je zeggen dan?
B: Dat het gaat over dat ik zes jaar oud ben…
en dat mijn vader juist terug is van zijn werk...
dat hij op de bank ligt uit te rusten...
en dat ik bij hem mag liggen…
en dat ik mijn neus heel diep in zijn bezwete oksel druk...
Op de radio klinkt dan die muziek.
Op dat moment ben ik veilig…
en hoopvol tegelijkertijd.
A: Ik weet het niet.
B: Dit soort dingen zouden we toch proberen?
Als ik het nu niet doe…
dan doe ik het nooit…
De tegenwerpingen doen we wel in deel twee en drie van de trilogie.
A: Ik weet niet of het je gaat lukken.
B: Ik beloof je dat ik er een ernstig gezicht bij zal trekken.
In de pers 
In de pers