Compagnie De Koe brengt de volgende weken in de Minard in Gent haar versie van 'Who's afraid of Virginia Woolf', het klassieke relatiedrama van Edward Albee uit 1962. De Koe is nochtans geen traditioneel repertoiregezelschap, en speelt meestal zelfgeschreven stukken. 'Maar af en toe is het leuk om onze specifieke aanpak ook eens te toetsen aan materiaal uit de wereldliteratuur', zegt acteur Peter Van den Eede.

'Who's afraid of Virginia Woolf' is een klassieker: ontelbare theatergezelschappen brachten dit relatiedrama al, en ook op het witte doek was het een succes. Nu gaat ook het theatercollectief De Koe met deze tekst aan de slag. Acteurs Peter Van den Eede en Natali Broods kruipen in de rol van George en Martha, beiden academici. Die krijgen bezoek van het jonge stel Nick en Honey (gespeeld door Nico Sturm en Karolien De Beck). Wat volgt, is een serie bijtende gesprekken tussen de twee echtparen, waarin blijkt hoezeer het huwelijk van George en Martha is weggeërodeerd over de jaren, hoe groot hun teleurstellingen met het leven wel zijn, en hoe Nick en Honey goed op weg zijn om hetzelfde pad te volgen.

'Wij zijn geen traditioneel repertoiregezelschap', zegt Peter Van den Eede. 'Maar af en toe is het wel leuk om, naast de stukken die we zelf schrijven, onze specifieke aanpak ook eens te toetsen aan materiaal uit de wereldliteratuur. En 'Who's afraid...' is toch een van de belangrijkste stukken die in de 20ste eeuw geschreven zijn.'

Het is volgens hem te vergelijken met Shakespeares Hamlet, ook een stuk 'dat balanceert tussen schijn en zijn, tussen waarheid en leugen. George en Martha vertellen van alles, maar je hebt niet altijd door of het echt gebeurd is of een drogreden om mislukkingen die in het leven opgelopen zijn te verdoezelen. Ze bouwen een schijnwereld op omdat de werkelijke wereld niet beantwoordt aan hun verwachtingen.'

Oorlogstactieken

Dat gaat zover dat zij tegen het stel dat op bezoek komt, praten over hun zoon. Alleen hebben ze nooit een zoon gehad. Van den Eede: 'Om hun ontgoocheling dat ze geen kinderen konden krijgen te verwerken, doen ze zowel tegenover elkaar als tegenover de buitenwereld alsof ze wel een zoon hebben. Op die manier, door de achterkant ervan te laten zien, wou Albee de hypocrisie van het 'ideaal gezin' in het Amerika van zijn tijd aan de kaak stellen.'

De Koe heeft een eigen vertaling gemaakt van de Engelse tekst, en heeft daarbij ook eigen accenten gelegd. Van den Eede: 'We hebben het iets menselijker gemaakt, meer ironisch in plaats van cynisch. Maar het is daarom niet minder hard. We hebben vooral gezocht om een ingang te vinden in hoe de personages met elkaar omgaan. George en Martha hebben veel ontgoochelingen opgelopen en kunnen emotioneel niet meer normaal met elkaar omgaan, enkel aan de hand van spelletjes. Het zijn echt oorlogstactieken. Maar toch hebben ze elkaar nodig om te overleven. Ze kunnen elkaar maar tot een bepaalde grens kapot maken. Het is zoals een parasiet, die profiteert van een ander lichaam, maar zorgt er wel voor dat dat in leven blijft.'

Van den Eede vindt het belangrijk een 'te grote heiligheid op het toneel' te doorprikken. 'We willen blijven mensen verrassen en op het verkeerde been zetten, maar tegelijk ook een verhaal brengen dat emotioneel aankomt.'

De Koe bracht dit seizoen vooral hernemingen. 'Af en toe heb je ademruimte nodig om te werken aan nieuw materiaal', zegt Van den Eede. 'En dan is het leuk als je hernemingen kunt brengen, of als je aan een project kan werken waarvan de tekst al bestaat. Je kunt niet het ene na het andere nieuwe stuk afleveren zonder je eigen kunstjes te herhalen.'